همه ما قطعا توی زندگیمون دوستانی داریم که به نحوی به صورت روزانه، هفتگی و…. باهاشون در ارتباط هستیم. این ارتباطات از راههای مختلفی ایجاد شده یا همکلاس بودیم، یا اتفاقی توی یک رویدادی با همدیگه آشنا شدیم و … سوالی که دوست دارم از خودمون بپرسیم اینه که این ارتباط و دوستی که ایجاد شد با چه سبک نگرشی ایجاد شد؟
من از خیلی‌ها شنیدم و دیدم ( البته متاسفانه ) ایجاد ارتباطات معمولا با هدف همراهه نه صرفا دوستی و آشنایی و لحظاتی شاد و …. مثلا با فلانی ارتباط و دوستی ایجاد میشه چونکه پولداره، چونکه فلان تخصص رو داره، چونکه خیلی معروفه و ….
به نظرتون این ارتباط چقدر ارزشمنده؟! چقدر برای دو طرف باعث احساس خوب میشه ؟
خدا رو شکر میکنم، بیش از ۳ سال میشه که زندگیم رو تغییر دادم و دیدگاه و باورم رو نسبت به خیلی از مسائل تغییر دادم و با هر شخصی ارتباط برقرار میکنم صرفا به خاطر خودشه و اصلا به موقعیت اجتماعی طرف مقابل اهمیت نمیدم. اگر بخوام واضح تر بگم و یا به اصطلاح بزنم توی خال! ایجاد ارتباط با اشخاص با هدف خاص یعنی اینکه اون شخص در آینده برای من مفید خواهد بود و برای من کاری انجام خواهد داد.
با این طرز تفکر از قدرت اصلی و خالقمون که این شخص رو خلق کرده غافل میشیم و دست اون رو از زندگیمون کوتاه میکنیم و این یعنی باور به اینکه یک شخص میتونه توی زندگیم تاثیر بذاره ….
چقدر خوبه که اینطور به قضیه نگاه کنیم، وقتی یک نفر کاری رو برامون انجام میده ازش سپاسگزار باشیم ولی توی دل خودمون و باورمون این باشه که خدایا شکر که این شخص رو وسیله‌ای قرار دادی تا اون کار انجام بشه و در واقع همه افراد دستانی از جانب خالقمون هستند.
این مفهوم توحید به زبانی خودمونیه که میتونه زندگیمون رو تغییر بده.
